Czy dofinansowanie do wynagrodzeń przysługuje w przypadku kwarantanny lub izolacji pracownika?

Drogi Czytelniku,

Po trudnych doświadczeniach osobistych, kwarantannie i izolacji, mam wreszcie możliwość i chęć powrotu do działania.

Dlatego wracam z odpowiedzią na pytanie:

Czy dofinansowanie do wynagrodzeń przysługuje w przypadku kwarantanny lub izolacji pracownika?

Kwarantanna i izolacja stanowią odrębne instrumenty ustawowe związane z zapobieganiem i zwalczeniem chorób zakaźnych oraz zakażeń, w tym COVID-19.

Stosownie do art. 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z  2020 r., poz. 1845), zwanej dalej „ustawą  o zapobieganiu”, osoby przebywające na terytorium RP są zobowiązane, na zasadach określonych w przedmiotowej ustawie, do poddawania się m.in.:

1) kwarantannie;

2) izolacji;

3) izolacji w warunkach domowych.

Kwarantanna

Przepis art 2 pkt 12 ustawy o zapobieganiu definiuje kwarantannę jako odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych.

Kwarantanna ma charakter czasowy i cel zapobiegawczy.

Związana jest z zakazem opuszczania miejsca odbywania kwarantanny.

W jej trakcie może też się okazać, że osoba jej podlegająca zachorowała na COVID-19, i wtedy ulega zmianie zastosowany instrument ustawowy.

Zgodnie z ustawową zasadą osoby, które były narażone na chorobę zakaźną lub pozostawały w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, a nie wykazują objawów chorobowych, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej, podlegają obowiązkowej kwarantannie przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia albo styczności ( art. 34 ust. 2 przedmiotowej ustawy).

Obowiązkowa kwarantanna może być stosowana wobec tej samej osoby więcej niż raz, do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego.

Jednakże w stosunku do konkretnych zakażeń/chorób zakaźnych przepisy szczególne mogą wskazywać konkretne długości czasu kwarantanny.

W przypadku SARS-CoV-2 kwarantanna trwała 14 dni, a obecnie, po zmianie przepisów od 2 września 2020 r., trwa 10 dni.

Wedle § 5 ust. 3 rozporządzenia z 6.04.2020 r. okres obowiązkowej kwarantanny z powodu narażenia na zakażenie SARS-CoV-2 u osób, u których nie wystąpiły objawy choroby COVID-19, albo styczności ze źródłem zakażenia ulega zakończeniu po 10 dniach, licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia albo styczności.

Państwowy powiatowy inspektor sanitarny w uzasadnionych przypadkach decyduje o skróceniu okresu kwarantanny albo zwolnieniu z obowiązku jej odbycia.

Izolacja

Wedle art. 2 pkt 11 ustawy o zapobieganiu, izolacja polega na odosobnieniu osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną w celu uniemożliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby.

Ustawa przewiduje:

1) izolację w warunkach domowych;

2) izolację w innych warunkach (pozadomowych).

Izolacja w warunkach domowych to odosobnienie osoby chorej z przebiegiem choroby zakaźnej niewymagającej bezwzględnej hospitalizacji ze względów medycznych w jej miejscu zamieszkania lub pobytu w celu zapobieżenia szerzenia się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych (art. 11 pkt 2a ustawy o zapobieganiu).

Izolacja domowa jest stosowana u pacjentów, którzy mają dodatni wynik badania w kierunku koronawirusa SARS-CoV-2 i nie mają objawów choroby lub wykazują łagodne, umiarkowane objawy choroby COVID-19 (np. stan podgorączkowy, kaszel, ból gardła, osłabienie).

Na podstawie art. 34 ustawy o zapobieganiu w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać obowiązkowej izolacji lub izolacji w warunkach domowych.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie chorób zakaźnych obowiązkowej izolacji lub izolacji w warunkach domowych poddawane są osoby, u których stwierdzono zakażenie wywołane wirusem SARS-CoV-2 lub zachorowanie na chorobę wywołaną wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19), lub podejrzenie zakażenia lub zachorowania, wobec których lekarz lub felczer nie zastosował obowiązkowej hospitalizacji.

Osoby, u których COVID-19 przebiega łagodnie, nie zawsze wymagają pobytu w szpitalu. Zamiast tego lekarz może im zalecić izolację w warunkach domowych, aby nie narażały innych na zakażenie.

Zakończenie izolacji z powodu COVID-19

Wedle § 3a rozporządzenia w sprawie chorób zakaźnych osoby skierowane do izolacji w warunkach domowych z rozpoznaniem zakażenia wirusem SARS-CoV-2 lub zachorowania na chorobę wywołaną wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) nie później niż w siódmej dobie odbywania izolacji otrzymują na numer telefonu wskazany w systemie teleinformatycznym wiadomość tekstową o konieczności skontaktowania się z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) w celu uzyskania informacji o czasie trwania izolacji domowej.

Zakończenie izolacji następuje:

1) po trzech dniach bez gorączki oraz bez objawów infekcji ze strony układu oddechowego, ale nie wcześniej niż po 13 dniach od dnia wystąpienia objawów – w przypadku pacjenta z objawami klinicznymi:

a) w izolacji szpitalnej albo w izolatorium, chyba że lekarz sprawujący opiekę nad pacjentem przedłuży okres tej izolacji,

b) w izolacji w warunkach domowych, chyba że lekarz POZ, który udzielił teleporady lub porady w warunkach domowych nie wcześniej niż w ósmej dobie odbywania tej izolacji, przedłuży okres jej trwania;

2) po 10 dniach od daty uzyskania pierwszego dodatniego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2 – w przypadku pacjenta bez objawów klinicznych, chyba że lekarz POZ który udzielił teleporady lub porady w warunkach domowych nie wcześniej niż w ósmej dobie odbywania tej izolacji przedłuży okres jej trwania.

W szczególnych sytuacjach, w tym w przypadku osób wykonujących zawód medyczny (np. lekarzy, pielęgniarek) lub sprawujących opiekę nad osobami przebywającymi w DPS, lub w sytuacjach uzasadnionych klinicznie zakończenie izolacji pacjenta, w przypadku którego uzyskano dodatni wynik testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, następuje po uzyskaniu dwukrotnie ujemnego wyniku tego testu z próbek pobranych w odstępach co najmniej 24-godzinnych, niezależnie od liczby dni, które upłynęły od ostatniego dodatniego wyniku i od rodzaju objawów klinicznych.

W przypadku pacjentów immunoniekompetentnych (z upośledzeniem układu odpornościowego) okres izolacji może zostać przedłużony do 20 dni.

Decyzję w tej sprawie podejmuje lekarz sprawujący opiekę nad pacjentem w szpitalu albo izolatorium albo lekarz POZ.

Nieobecność pracownika z tytułu izolacji lub kwarantanny

Każdą nieobecność z tytułu izolacji, a co do zasady także z tytułu kwarantanny należy potraktować tak, jak zwykłą nieobecność chorobową, za którą pracownik otrzymuje wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy.

Na mocy art. 6 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się między innymi niemożność wykonywania pracy w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Z kolei na mocy art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.

Jednakże pracownik podlegający kwarantannie może nie być niezdolny do pracy, natomiast ma zakaz opuszczenia miejsca pobytu.

Jeżeli więc, pracodawca ma możliwość zlecenia zdrowemu pracownikowi pracy zdalnej, która będzie wykonywana z miejsca kwarantanny, to nie ma żadnych przeciwskazań do jego zatrudniania na takich zasadach.

Nadmienić przy tym należy, że przepisy ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.) wprowadziły – w celu przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się choroby możliwość polecenia pracownikowi wykonywania, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (tzw. pracy zdalnej).

Podczas gdy generalnie, polecenie wykonywania pracy w formie zdalnej na podstawie przywołanej ustawy nie wymaga zgody pracownika, to jednak w okresie przebywania przez niego na kwarantannie, pracodawca powinien już taką zgodę uzyskać.

Jeżeli obie strony stosunku pracy zaakceptuję tę formę świadczenia pracy w okresie kwarantanny – pracownik traci prawo do zasiłku chorobowego i zyskuje prawo do otrzymania pełnego wynagrodzenia za pracę (aż do ewentualnej zmiany okoliczności faktycznych).

A zatem, dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych będzie przysługiwało do wynagrodzenia chorobowego osoby na kwarantannie, jak i do wynagrodzenia osoby, która przebywa na kwarantannie i pracuje zdalnie.

Takie rozwiązanie – w mojej opinii – nie jest natomiast możliwe w przypadku osób przebywających w izolacji, gdyż objęta izolacją osoba, nawet gdy przechodzi chorobę bezobjawowo – jest osobą chorą, a zatem nie posiadającą zdolności do wykonywania pracy.

I w takiej sytuacji, dofinansowanie będzie przysługiwało do wynagrodzenia chorobowego, natomiast do zasiłku chorobowego – zgodnie z ogólnymi zasadami – już nie.

Projekt ustawy – możliwość wykonywania pracy zdalnej podczas izolacji

25 listopada 2020 r. do Sejmu wpłynął rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw – druk sejmowy nr 722, który wprowadzi możliwość wykonywania pracy zdalnej podczas izolacji.

Zgodnie z projektowanym przepisem art. 4ha i 4hb

Art. 4ha. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, pracownicy i inne osoby zatrudnione, poddane obowiązkowej izolacji w warunkach domowych, mogą, za zgodą pracodawcy albo zatrudniającego, świadczyć w trybie pracy zdalnej pracę określoną w umowie i otrzymywać z tego tytułu wynagrodzenie. Do warunków świadczenia pracy stosuje się przepisy art. 3 ust. 3–8.

W przypadku świadczenia pracy w trakcie izolacji w warunkach domowych, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 1974r. –Kodeks pracy, ani świadczenie pieniężne z tytułu choroby.

Art. 4hb. Za okres nieświadczenia pracy w trakcie kwarantanny albo izolacji w warunkach domowych przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 1974 r. –Kodeks pracy, albo świadczenie pieniężne z tytułu choroby.

Po wejściu w życie tej nowelizacji, świadczenie pracy zdalnej podczas izolacji będzie możliwe, a dofinansowanie będzie przysługiwało zarówno do wynagrodzenia za czas pracy jak i  wynagrodzenia chorobowego.

 

Pozdrawiam
Anna Pałecka-Błaszczyk
radca prawny

***

Odroczenie terminu płatności składek ZUS a zachowanie prawa do dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych

Dzisiaj temat wyjątkowo na czasie, który od wczoraj omawiam na bieżąco z firmami, z którym stale współpracuję.

Na wstępie muszę zrobić zastrzeżenie, iż wpis powstaje w chwili gdy jeszcze nie ogłoszono oficjalnie projektów zmian przepisów, a mogą one zawierać pewne rozwiązania, które poprawią sytuację pracodawców.

Z tego względu nie publikuję także informacji o planowanym podwyższeniu dofinansowania do wynagrodzeń [Czytaj dalej…]